Van Droom naar Doen #7 – De stilte, de bubbel, en de stilte

Op huizenjacht!

📭 Waar zijn ze gebleven?

Het is lang stil geweest hier. En eerlijk? Dat had een reden. Ik had er gewoon even helemaal geen ruimte voor. Geen zin om te schrijven. Geen puf om achter mijn computer te kruipen.

De afgelopen weken stonden in het teken van settelen. Of nou ja… proberen te settelen. We wonen tijdelijk in Rosmalen – niet onze keuze, niet ons thuis, maar gewoon: nu even wél de plek waar we zijn.

En in combinatie met een intensieve, nieuwe baan waar ik fulltime remote werk (lees: hele dagen achter een scherm)... ja, dan is het in m’n vrije tijd gewoon niet aantrekkelijk om nóg een keer achter een scherm te kruipen voor een blog.

😵‍💫 Acclimatiseren in een tussenstation

Het gevoel dat overheerste de afgelopen tijd, is er vooral één van verlorenheid. We zitten op een plek die we niet zelf hebben uitgekozen. Een plek waar we ook echt de hele dag zijn.

Natuurlijk zijn er lichtpuntjes. We wonen vlak bij Den Bosch, ik heb een superfijne yogaschool gevonden 🧘‍♀️ en ben begonnen met Reformer Pilates, praktisch om de hoek. De katten zijn bij ons – en op zich gaat het goed – al vindt vooral Bob het lastig. Geen kattenluik, veel mensen, weinig vrijheid. Dus we doen ons best hem ook zo blij mogelijk te maken.

Maar het gevoel blijft: we staan in de wachtstand. En als het dan op werk even niet lekker loopt, of we wéér niks horen over huizen, dan voel je dat extra hard. Onrust en ongeduld.

✈️ Zes bezichtigingen gepland. Twee gaan door.

Een paar weken geleden pakten we vol hoop het vliegtuig naar La Palma. Zes bezichtigingen stonden gepland.

En toen… gingen er maar twee door. Ja. Dan zit je daar. Op je droom-eiland. Met een lege agenda. Terwijl je alles op alles hebt gezet – qua tijd, energie én geld – om zo snel mogelijk die kant op te kunnen.

De rest van de huizen? Verkocht, verhuurd tot 2026 (dat detail was ‘men’ vergeten te melden), of gewoon… foetsie. Onbereikbaar. Onduidelijk. Echt om moedeloos van te worden. 😩

Van de twee bezichtigingen die wel doorgingen, wisten we eigenlijk al: dit wordt ‘m niet. Maar goed, je bent er, dus je kijkt. En probeert positief te blijven.

🏡 En toen ineens: dit zou het kunnen zijn

We hadden nog één huis op de lijst staan. Eigenlijk boven ons budget, maar qua locatie en gevoel: dik in de roos. Dus we besloten toch te gaan kijken. Want ja… misschien is dit zo’n kans waar je later spijt van krijgt als je hem laat liggen.

En het was raak. We waren eigenlijk meteen enthousiast. Het voelde goed, alles klopte. Een fijne plek, mooie indeling, goede energie. Dus: toch maar proberen. Bod gedaan. Bod geaccepteerd! Documenten opgevraagd. En vanaf dat moment werd het... chaotisch.

Er kwamen steeds meer losse puzzelstukjes op tafel. 💸Papieren die misten, documenten die opnieuw aangevraagd moesten worden, juridische vragen, onduidelijke kadasters, eigendomsconstructies. En ondertussen wachten we op een schatting van kosten, op een antwoord op een vraag van vorige week, op duidelijkheid over de grond. Of gewoon: op een e-mail.

We zijn inmiddels met een heel team: aankoopmakelaar, verkoopmakelaar, hypotheekadviseur, notaris, advocaat, bank, belastingconsulent. Iedereen is bezig. Maar het voelt alsof wij de enigen zijn die tempo willen maken.

Want eerlijk: als wij zelf niet bovenop elk mailtje en elk telefoontje zitten… gebeurt niet veel. Of het gebeurt pas dagen later. 🐌 (Vinden Sander en ik 🙃)

Maar zolang er geen ‘nee’ ligt… blijft het ‘misschien’. En daar zitten we nu dus nog steeds in: tussen hoop en papierwerk.

🫧 In de bubbel

Wat we de laatste tijd ook merken: we zitten echt in een emigratiebubbel. 🫧Dit is ons leven, onze droom, onze missie.

Maar we merken ook dat we er grotendeels alleen in staan. Mensen om ons heen zijn enthousiast en ze gunnen het ons. Ze vinden het stoer en avontuurlijk. Maar echt begrijpen hoe het voelt – leven in een wachtstand, – dat is lastiger. Logisch, maar het maakt het soms wel moeilijk.

Het maakt het lastig om je vertrouwen vast te houden. Om uit jezelf te halen wat je nodig hebt. Of uit elkaar. Want dit is écht iets dat we samen meemaken.

We vinden het niet leuk om in dit niemandsland te zitten. Maar we proberen er wél het beste van te maken. En gelukkig wisselen de momenten waarop de één het even niet meer ziet zitten zich nog steeds netjes af 😉 Zodat de ander kan opvangen, meebewegen, de moed er weer een beetje in praten.

En dat is eigenlijk ook wel heel fijn om te voelen: we doen dit echt samen. Ook nu – met al dat geregel, geschakel, gedoe – merken we echt: we zijn gewoon een goed team!

🎉 Vijftig worden in niemandsland

En toch... hangt er iets in de lucht. Want vorig jaar zei Sander: "Als ik vijftig word, wil ik niet meer in Nederland zijn. "Dat was hét startsein. Het begin van de hele rollercoaster. Huis verkocht. Werk geregeld. Alles in gang gezet.

En nu? Nu is die verjaardag ineens over een maand. En de kans dat we dan ook echt in het buitenland wonen... is er eigenlijk niet.

Natuurlijk zeggen mensen: “Jullie hebben in een jaar zóveel gedaan, het is ongelooflijk wat jullie hebben bereikt. ”En dat is ook zo. Maar het gevoel dat het nog niet is gelukt, dat knaagt wel.

Het zou zó fijn zijn om in ieder geval een nieuw perspectief te hebben. Dat je weet: dát is het moment. Dán gaan we.

Tegelijk wil ik het voor Sander – voor zijn vijftigste – gewoon wél speciaal maken. Op een plek die bij hem past. Onder een palmboom. Op een warm strand. Misschien met een kokosnoot in zijn hand. 🌴🥥

En ja, ook dat is nu even zoeken, want iets plannen op dit moment is niet slim. Maar ondanks gaan we ook die dag – en eigenlijk elke dag – toch te vullen met kleine dingen die goed voelen. Pluk de dag. Juist nu!

De droom leeft. We bewegen. We wachten. We hopen. En we proberen ons vertrouwen erin te houden dat alles op z’n plek valt – op het juiste moment... Heel snel!

Nog steeds. Altijd. 💛

💬 Wat vond je van deze blog?

Herken je iets in ons verhaal? Ben je zelf ook ooit in zo’n tussenfase geweest? Of juist totaal niet – maar vond je het leuk om mee te lezen? Laat het me weten in een reactie hieronder. Ik vind het superleuk om van jullie te horen! 💛👇