Van Droom naar Doen #8 - 🇧🇪 Van droom naar Belgische bungalow

Het is inmiddels zó lang geleden dat ik iets van me heb laten horen, dat ik even moest terug scrollen om te kijken wat ik in de laatste blog ook alweer had geschreven. En eerlijk? Ik moest er een beetje om lachen. Want niets, maar dan ook écht niets, is gegaan zoals we toen dachten.

We zijn inmiddels... geëmigreerd. En nee, niet naar La Palma, niet naar dat zonovergoten eiland met palmbomen en zwarte stranden. We wonen sinds kort — tromgeroffel 🥁 — in België.

Onze Belgische Bungalow

🏡 Het liep allemaal nét even anders

Als je mij begin dit jaar had verteld dat ik in september in België zou wonen, dan had ik waarschijnlijk hard gelachen. Of een klankschaal gepakt om mezelf weer wat meer te aarden.

Maar het liep zoals het liep.

Het huis op La Palma, waar we maandenlang mee bezig zijn geweest, is uiteindelijk op niks uitgelopen. Zoveel hoop, zoveel energie, zoveel telefoontjes, vertalingen, documenten en beloftes… en uiteindelijk bleek het administratief gewoon niet rond te krijgen.

En hoewel ik best kan relativeren, deed dat echt even pijn. Want dat huis voelde gewoon zo goed. En als dat dan ineens wegvalt, dan valt er ook een stukje houvast mee weg.

Ondertussen tikte de tijd door. En met 1 oktober in zicht, het moment waarop we ons huurhuis in Rosmalen moesten verlaten, begon de realiteit te knagen. Geen huis, geen plan, en nul zin om weer iets in Nederland te zoeken. Maar ja, je moet wat. En soms betekent “je moet” gewoon: hup, schakelen, ademhalen en doorgaan.

🇧🇪 De Belgische verrassing

Mijn ouders hebben vroeger een tijd in België gewoond en mijn zus woont daar nu met haar gezin. Dus toen zij zei: “Kay, waarom kijken jullie niet hier? Er staat veel meer te huur en het is rustiger dan in Nederland”, we dachten waarom eigenlijk niet?

En zo reden we ineens van Brabant naar België.

In nog geen twee weken tijd bekeken we tien huizen, soms met twintig man tegelijk. Serieus, het leek af en toe meer op een open dag dan op een bezichtiging. De huizen waren echt wel wat beter dan in Nederland én we werden in ieder geval uitgenodigd.

Blijkbaar straalden we genoeg “wij-zijn-serieus-en -hele-goede-huurders”-energie uit, want ineens hadden we vier opties. 🎯

De keuze viel uiteindelijk op een superleuke, gezellige, vrijstaande bungalow in Kalmthout, net over de grens, vlakbij Antwerpen. Een heerlijk rustige buurt, omringd door bomen, stilte en het soort groen waar je vanzelf rustiger van gaat ademen. 🌿

Voor ons, en vooral voor de katten, is het perfect.

📋 Emigreren, maar dan dichtbij

Verhuizen naar België klinkt misschien als een makkelijke move. Spoiler: dat is het niet. 😅

Het voelt eigenlijk als een mini-emigratie: andere regels, andere systemen, nieuwe registraties, auto’s overschrijven, verzekeringen aanpassen, bankzaken regelen… je kent het wel. Er komt bijna net zoveel bij kijken als verhuizen naar Spanje, alleen rijd je nu in anderhalf uur terug naar je familie en vrienden in plaats van te vliegen.

Dus ja, we hebben alvast lekker kunnen oefenen. En vooral Sander heeft inmiddels een masterdiploma Geduld & Regelzaken. 🎓

Ik vind het knap hoe hij overal bovenop zit. Waar ik nog het liefst drie dagen (of langer) overweeg of ik iets ga regelen, heeft hij het dan al lang gefixt.

💪 Flexibel en weerbaar (maar soms ook gewoon moe)

Eén ding hebben we in deze periode wel bewezen: we zijn behoorlijk flexibel. Sterk ook. En veerkrachtig. Maar eerlijk is eerlijk: het was pittig.

Je maakt een plan, werkt er keihard naartoe, en dan besluit het leven ineens dat het even anders moet. Het is confronterend om te merken hoe weinig controle je eigenlijk hebt, maar ook bevrijdend als je ontdekt dat het tóch lukt.

Want wat we nu hebben, is rust. En ruimte. En dat voelt, ondanks alles, als winst.

✨ Ruimte voor iets nieuws

Nu we hier zitten, in onze Belgische bungalow, merk ik dat er langzaam weer ruimte ontstaat. Ruimte om stil te staan. Om te ademen. En om weer te voelen wat ík nodig heb.

Ik mis het lesgeven. De yoga. De klank. De mensen. Dus heb ik besloten om in november twee nieuwe klankopleidingen te gaan volgen, gewoon omdat ik daar blij van word.

En ja, onze droom leeft nog steeds. Het huis op La Palma is dan misschien niet doorgegaan, maar het vuur is er nog. Alles wat we doen, staat nog steeds in het teken van die volgende stap.

We houden onze ogen open. Misschien wordt het een ander Canarisch eiland. Misschien Spanje vasteland. We weten het niet. Maar we blijven bewegen. Over een paar weken gaan we weer op pad, op ontdekking!

🌍 Onderweg zijn

Soms is het leven gewoon één grote oefening in loslaten. En dat is lastig — zeker als je tegelijk wilt genieten van het nu én bouwen aan wat nog moet komen.

Maar als ik íets heb geleerd dit jaar, dan is het dat het avontuur niet stopt als de bestemming verandert. Sterker nog, juist door alles wat we de afgelopen maanden hebben gedaan, gevoeld en geregeld, voelt het leven nu als één groot avontuur. 🧭Niet het avontuur dat we hadden uitgestippeld, maar misschien wel de weg die wij nodig hadden.

💬 En jij?

Zeg eens eerlijk… zou jij het avontuur nog steeds avontuur noemen als het ineens een Belgisch hoofdstuk kreeg? 🇧🇪😅